1-هفتادمیلیون دیکتاتور داریم.هفتادمیلیون شخصیت وتفکر متفاوت(باپلورالیسم اشتباه نشود).هفتادمیلیون آدمی که اگر کسی از آنان به قدرت برسد شاید حمام خون براه نیندازد، امااول وآخر به منافع خودش فکر میکند.ازآن روشنفکرش بگیر بیا تا پایین و سردسته شان من نوعی...فردیت دادمی زند، فریاد می کشددروجودمان.تااین فردیت را(با اومانیسم اشتباه نشود) محدودبه امورشخصی نکنیم و روح تفکرجمعی در ماحلول نیابد(چه جمله ای گفتم!)همین است که هست امیدی نیست و نخواهدبود.
2-خدا گر زحکمت بندد دری به رحمت بندد در دیگری!(از الان کامنتهای شماتت آمیز راحس می کنم!بابا شوخی کردم!!!)
3-دقیق که به محسن نامجو گوش می دم احساس می کنم خودمم.شروعش جدیه وسطش فالشه یه هو جیغ می زنه،می زنه زیرش ،یه نظم خاصی آخرش داره که زیادقابل درک نیست!!!احساس می کنم تو دلش مثل مغزش هیچی نیست.الکی جدی گرفتنش.داره واسه خودش می خونه ،فقط هم واسه خودش.عین خودم...
4-من به این ایمان دارم که مظلوم از ظالم گناهش بیشتر است.چون مظلوم است حتما راضیست به ظلم؟تا خودش نجنبد،دل سوزاندن برایش بی فایده ترین کارممکن است.
5-پرویز ورجاوند امروز درگذشت.وزیر فرهنگ دولت بازرگان.خدابیامرز خیلی به گردن فرهنگ ماحق داشت.
6-دوستانی که در مورد کامنت گذاشتن به مشکل برمی خورند ای – میل را که ازشان نگرفته اند؟!در وبلاگ سابق هم می توانند کامنت بگذارند.خدایی سخت نیست!
7-بازنشسته کردن اجباری بعضی اساتیدبه قول خودشان دگراندیش(که آخرنفهمیدیم یعنی چه؟مگرتفکرهم حدومرزی دارد؟!) داره توی بعضی دانشگاهها کار رو به جاهای باریک می رسونه.ایدئولوژی توی دانشکده علوم سیاسی؟!من درک نمی کنم تو درک نمی کنی؟!ما درک نمی کنیم.به درک لابد!
برچسب‌ها: Culture, Politics and International Communication, Satire