«ازت می خوام که منو واسه ی خودم دوست داشته باشی!»نمی دونم چرا هرقت این جمله رو میشنوم سریع به یه کیسه فریزر احتیاج پیدا میکنم!(ازهمونایی که توهواپیما بهتون میدن!)

مابخت خویش وخوبی ترا آزموده ایم...

مابخت خویش وخوبی ترا دیده ایم...

ما به بخت خویش وخوبی تو ...یده ایم!

باورکن رفیق باورکن

واقعاً دلیلش برایم کشف نشده.دیروز وامروز هردوبازی استقلال بابرق شیراز وپرسپولیس بامقاومت سپاسی شیراز رادیدم.به گفته مجریان وگزارشگران ومربیان،هردوبازی زیبا،تهاجمی وپرازصحنه های گلدار (مگرصحنه چهارخانه یاراهراه هم داریم؟!)بود.اما چیزی که ازآن سردرنیاوردم اینست که چطور دریک نود دقیقه تیم جوان شیرازی درتهران مقابل پرسپولیس صاحب ده فرصت گلزنی می شود سه بار گل می زند وچندبارتامرزگل پیش می رود؟آیا تیم شیرازی تیم خیلی خوبیست؟آیاهافبک هایی درحدزیدان یامهاجمانی مثل باتیستوتا دارد؟چرا برق شیراز دریک نیمه داخل محوطه جریمه استقلال هرنوع حرکت تمرین شده ای بخواهدانجام می دهد؟چگونه مهاجمانش انواع دریبلهای فوتبال سالنی وچمنی رااجرامی کنند؟آیا مدافعان استقلال ازگوام یاجزایرمیکرونزی(این یکی راامروز دیدم کشتی گیرداشت درجام جهانی!)خریداری شدند؟چراسیستم دفاعی ما چه سه نفره،چه چهارنفره ،چه بامربی سنتی چه بامربی صاحب علم روزاین قدر ضعیف است؟چرا نه یارگیری می شود،نه فضابسته می شود،نه پوشش داده می شود،نه به زیرتوپ زده می شود؟من این مشکل را امروز سندرم دفاع ایرانی* نامیدم.دربخش دفاع فوتبال ما موقعیت جالبی ندارد.دفاع ضعیفی داریم،هم به صورت فردی هم تیمی.درصحنه گل برق شیراز یک توپ ازچهل متری ازمیانه میدان به وسط دفاع استقلال فرودآمد،مهاجم برق به راحتی بین سه مدافع ضربه زد،توپ به تیر خورد،مهاجم درحالی که محوطه جریمه را ترک می کرد(برای شادی پس ازگل!)دوباره برگشت وبه توپ ضربه زدوگل شد!انگارکه زمین خالی بود.این به نظربنده یعنی اوج فاجعه.

گل های مقاومت سپاسی وفرصت های گلشان راهم که دیدیم.نیازی به توصیف نیست.یاد تیتر کیهان ورزشی هنگام بازی دوستانه ایران ومجارستان قبل ازبازی های جام جهانی 1998 افتادم.باتیتر درشت درصفحه اولش نوشته بود:دفاع را دفاع را دفاع را دریابید.

*نشانگان(سندرم)دفاع ایرانی

این بالایی جزء معدودپستهای سفارشیه.