قَدَم از طریقِ وفا مکش سویِ عاشقانِ جفا کَشا

با دوستی گفتگو داشتم درباره ی روش درس دادنِ اساتید وحضور وغیاب درکلاس.دانشجویی بودم که رکوردم دردنیا بی نظیر است.هر استادی بود فرقی نداشت، من پنج دقیقه ابتدا وانتهایی کلاس ، آن هم یک هفته درمیان سرِ کلاس حضور داشتم.درس قوانین مدیریت وهمچنین اقتصاد عمومی را درمجموع شاید زیرِ یک ساعت درکلاس بودم(چیزی حدود پنج واحدِ درسی).اما استادی داشتیم در درس هوا واقلیم شناسی به نام دکتر نادربیرودیان دکترای منابع طبیعی(اگر خاطرم باشد هیدرولوژی جنگل) از آمریکا.مردی سالخورده وکمی ناخوش احوال.این قدر نازنین وعزیز وبا سواد وباکلاس بود که هرچه بگویم کم است.با لرزش دستی که به جا مانده از بیماری پارکینسونش بود وقتی پای تخته گچ را به دست می گرفت مانند یک جوان بیست ساله شاداب بود.در سخن وری وتشریح درس بی همتا و...کلاسش را تا توانستم رفتم و در درسش نمره ی ماکزیمم آوردم.حق این بود که دراین وبلاگ یادی از دکتر بیرودیان عزیز شده باشد به رسم به جاآوردن دینِ شاگردیش.

منزّه ومبرّا نشان دادن در میان گروه دردیست بی درمان،آفت مردمان شده ست ،اپیدمی شده ست.کسی این بین دنبالِ جبرانِ گناهش نیست.خدا انسان را آفرید وانسان توجیه را .

در تبلیغات تلویزیونی از پروتئین و ویتامینِ شامپو ها زیاد صحبت می شود.به عنوان کسی که دراین زمینه با پزشکان متخصص زیاد سروکله زده ام،این را می دانم وجود چیزی به اسم ویتامین یا پروتئین وتاثیرِآن درمواد شوینده حرف مزخرفی ست.خوشحالم درعین حالی که رو به طاسی می روم (نم نم وپریشان) ،ذره ای از این آشغالها به سَرَم نزده ام.

به فاحشگیِ* تن وذهن در طول روز تن در داده ام.شب خودم هستم،روز نمی توانم خودم باشم،غمِ نان نمی گذارد.انسانیتم را در طول روز پامال می کنم وشب دوباره می سازمش.مثل پرومته.هر روز عقابی جگر انسانیتم را بیرون می آورد وشب دوباره از نومی روید.تا کی این تسلسل؟تاکی؟آیا زندگی منشوری ست در حرکت دوّار؟چرا؟

*************************************************

پانوشت:

*این واژه از بس کاربرد اِروتیک داشته است زشت شده.معنایش نه آن است که درابتدا تداعی می شود.