نه در مسجد پذیرندم که مستی / نه در میخانه کاین خَمّار خام ست

میان مسجد و میخانه راهی ست / غریبم،عاجزم،این ره کدام ست؟

یه صحنه هایی از زندگی م مثل فلاش بک های بعضی فیلم ها سریع هی می آد هی می ره.متوجه نمی شین چی می گم می دونم.

دانشجوهای دانشگاه امیرکبیر بالاخره آزاد شدن.هشت ماه بازداشت بودن تا این که آقایون گفتن جرمی مرتکب نشدن به جز تشویش اذهان عمومی یعنی تهمت به بس.یج فخیمه ی دانشجویی.تاوانش هم چهار ماه بوده.یعنی الان این سه تا دوست ما چهار ماه زیادی زندون بودن و از دولت طلب دارن.کاش الان جاشون بودم به اندازه ی چهار ماه می تونستم تشویش و اغتشاش کنم.می شه نه؟

برید تو فیلد سرچ سایت گوگل تایپ* کنین «ای تو روحت» تا ببینید چه گلی کاشتم من اونجا.

دولت اصلاحات با مجلس هفتم بر سر وارد نکردن بعضی محصولات مخصوصاً اقلام کشاورزی بحث می کرد که باید وارد بشه.حالا خود مجلس هفتم رسیده به حرف دولت اصلاحات که...و دولتِ مهر ورزِ اصول گرایِ پول پخش کنِ بویِ نفت دهِ متورم اینجا بی خیال نمی شه.

این هفته ویژه نامه ی اعتماد کیفیت خوبی داشت.دو مطلب در باره فردریش فون هایک فیلسوف عدالت و کارل ریموند پوپر فیلسوف اصلاحات داشت.مفید به فایده تشخیص می دهیم.نظرات این دو فیلسوف بزرگ معاصر را بسیار دوست دارم.مخصوصاً این که واقع بین،پراگماتیک (عملگرا) و ضد خشونتند.

اصولاً لیبرالیسم رو عشقه.مخصوصاً این سایت رو که تازه یافتم.

اصلاً کدوم زندگی؟ که صحنه داشته باشه تا اون صحنه بشه فلاش بک و کلوزآپ؟اگه به لهجه ی قشنگ لُری یا گیلکی یا مازنی بنویسین «زندگی» سیلاب آخرش ...ولی هر چی باشه زنده ست.

***********************************************

پا نوشت:

*زبان پارسی رو نابود کردم.منظورم این بود بروید در بخش خالی ویژه ی جستجوی تارنمای گوگل بنگارید...اینو نوشتم یه وخ فک نکنین بلت نیستم ها.